Stage

Hoi!

Ik had beloofd om wat meer uit te wijden over de stage, waarvoor we eigenlijk naar hier zijn gekomen...

Calmette Hospital
Ik zal meteen beginnen met wat sfeerbeelden van de jongens...

Het Calmette Hospital is een van de rijkste ziekenhuizen in Phnom Penh. Er is overal airco, ze hebben alle antibiotica en andere medicatie ter beschikking... De hygiène in het OK vond ik nog verrassend goed. Alle pakjes zijn herbruikbaar en worden gewassen, in tegenstelling tot bij ons, waar alles wegwerpbaar is. Van wat ik hoor van Paul en Michiel hebben ze wel een stuk minder technisch materiaal tijdens operaties. Ook de anesthesie kan beter. Ewout vertelde dat er een nieuw beademtoestel gebruikt wordt, maar als de zuurstofdruk onder een bepaald niveau valt - wat regelmatig eens gebeurd in het ziekenhuis - het toestel gewoon uitvalt zonder waarschuwing. Als op dat ogenblik niemand aanwezig is, sterft de patiënt.
Er zijn veel stagiairs in het ziekenhuis en ook de buitenlandse studenten zijn ze er wel gewoon. Er lopen bijvoorbeeld nog 4 Franse meisjes stage. De stage is dus helemaal niet zo anders als in België. De artsen zijn even terughoudend om een stagiair iets te laten doen. Er is dan nog de extra moeilijkheid dat communicatie met de patiënten vrijwel onmogelijk is omdat ze enkel Khmer spreken.



De kinderziekenhuizen

Er zijn 2 grote pediatrische ziekenhuizen in Phnom Penh: National Pediatric Hospital (NPH) en Kantha Bopha Hospital. Het eerste ziekenhuis, waar ik momenteel sta, wordt gefinancieerd door de regering. Het Kantha Bopha hospital is opgericht door een Zwitser, Beat Richner. Het krijgt fondsen van Zwitserland en via acties zoals de Beatocello concerten. Niet verbazingwekkend dus dat het 10 keer zo rijk is als het NPH. Alle zorgen zijn er gratis, in tegenstelling tot in het NPH. Ze hebben er ook veel meer middelen. Ze werken alleen met Cambodiaanse artsen, wat mij uitdrukkelijk werd duidelijk gemaakt in antwoord op mijn aanvraag voor een stage. Ik werd er zelfs door 3 bewakingsagenten tegen gehouden als ik binnen probeerde te gaan, terwijl de Cambodianen er rustig binnen en buiten wandelden. De WHO richtlijnen worden in het Kantha Bopha hospital vaak niet gevolgd. Als je de site bekijkt lijkt alles rond Dr. Beat Richner te draaien. In een land als België zou een dergelijk ziekenhuis niet kunnen bestaan, maar hier lijkt het wel te werken. De vele Cambodiaanse stagiairs die in het NPH staan, lopen ook in het Kantha Bopha hospital 6 maanden stage en van hen ben ik dergelijke zaken te weten gekomen.

Nu wat meer over het NPH. Het werd geopend net na de Khmer Rouge in 1980, wanneer de meeste kinderen "very skinny" waren. Er werken nu 100 kinderartsen en chirurgen. Elk gebouw dat er staat werd gedoneerd door een of andere organisatie. Er is nergens airco, behalve in de VIP kamers. Ze hebben er 4 soorten antibiotica, waarvan 2 gratis aangeboden worden. Er worden weinig of geen handelingen zoals pleurapuncties uitgevoerd omdat de middelen niet voorhanden zijn.
Er zijn 3 soorten kamers:
- De gratis kamers: 5 bedden per kamer met matras, geen ventilator. Hier wordt opgelet met de hoeveelheid onderzoeken die worden uitgevoerd, omdat de patiënt deze niet kan betalen.
- De betalende kamers: tot 25 dollar per nacht. Idem, maar met ventilator.
- De VIP kamers: 40 dollar per nacht. 1 tot 2 kinderen per kamer, met bedovertrekken en airco.

Spoed

Chirurgie

De kinderen krijgen hier een bakster zonder pomp. De statieven voor de infuuszakken hebben geen wielen, dus als het kind wat wil rondlopen moet mama het statief omhoog houden en met het kind meelopen.
Een subtiele foto:

Ik sta nu 3 weken in het NPH, 1 week op infectiologie en 2 weken op pneumologie. Ik werk enkel op zaal, ik doe niet mee aan consultaties.
's Ochtends om 8u onderzoeken de vele stagiairs elk hun toegewezen 2-3 patiënten en vullen ze de papieren dossiers aan in het Frans of Engels, naargelang de universiteit waarvan ze afkomstig zijn. Nadien tonen ze het dossier ter nazicht aan de verantwoordelijke arts.
Er wordt nooit in de oren gekeken van de kinderen. Er zijn slecht 3 metalen oortjes beschikbaar voor de ene otoscoop en niemand heeft zin om die telkens af te wassen, al zeker de artsen niet.
Op infectiologie kom je vooral faryngitis en Dengue fever tegen. Faryngitis wordt meteen behandeld met 2 soorten antibiotica.
Op pneumologie liggen vooral baby's met bronchiolitis en kinderen met bronchitis of pneumonie. Ook zien we soms gevallen van astma exacerbaties.
Behalve de overbehandeling van faryngitis en het gebrek aan oorinspectie, verloopt alles hier wel volgens WHO richtlijnen en heb ik nog geen ernstige nalatigheden gezien.

Geloof het of niet, tegen 9u30 hebben we dus meestal gedaan met ons werk. Ik loop dan nog mee met de student die van wacht is en de nieuwe patiënten opvangt of ik overleg eens een dossier met 1 van de assistenten pediatrie. Soms doet 1 van de betere professoren een toer van alle patiënten, in afwisselend Engels en Frans, speciaal voor mij (en waarschijnlijk ook om zijn taalvaardigheid te tonen). Rond 10u30 is er elke dag een presentatie van een student, waar ik niet meer naar toe ga aangezien alles in het Khmer is. Eén maal ging ik naar de spoeddienst met een student en zag ik o.a. een meisje met encefalitis die er ernstig aan toe was. De studenten hebben in de namiddag les. Soms blijf ik tot in de namiddag met de 3 studenten van wacht en doe ik nog eens de toer van alle patiënten.

VIP kamer

Vietnamese springrolls tijdens de wacht in de namiddag:

s'Nachts slapen de stagiairs van wacht op de zetels in de gemeenschappelijke zaal

Cambodia en de Cambodianen

Hoi!
Ik ga eens te proberen wat te vertellen over mijn/onze observaties over Cambodia en de Cambodianen op basis van de ervaringen die we tot nu toe al hebben opgedaan.

De mensen
Mijn eerste indruk als ik hier toekwam en uit het taxiraampje keek naar alle motorrijders - er zijn er heel veel, zowel mannelijk als vrouwelijk - was dat niemand hier ouder kon zijn dan 30 jaar. Nu, dat moet je met een korreltje zout nemen, want de meeste dertigers zien er 22 uit. Maar over het algemeen is het een heel jonge bevolking. Er zijn niet voor niets 2 grote kinderziekenhuizen met elk zo'n 100 kinderartsen in Phnom Pehn.
Meer dan een vierde van de bevolking is vermoord of gestorven door uithongering tijdens (en ook voor) de Khmer Rouge. Een groot deel daarvan zou nu rond middelbare of bejaarde leeftijd zijn. Telkens ik oudere mensen zie kan ik mezelf niet tegenhouden van me voor te stellen wat zij zouden kunnen meegemaakt hebben.
Eergisteren kreeg ik een rondleiding door het National Pediatric Hospital door Mr. Chou Channa, een verpleger die nu als chief of technical office in het ziekenhuis werkt. Het Engels van de Cambodianen is over het algemeen zeer moeilijk verstaanbaar, dus op het moment dat hij iets zei en even lachte, lachte ik automatisch mee ondanks ik hem niet had verstaan. Vervolgens zei hij: "They were all very skinny then, I was skinny too...". Op dat moment had ik door wat hij eerst had gezegd: "I am a survivor of the Khmer Rouge". Voelde ik me even slecht dat ik gewoon had mee gelachen. Na de rondleiding zaten we samen zwijgend te wachten op de arts en heb ik het gewaagd om te vragen hoe hij de Khmer Rouge had ervaren. Hij heeft in die periode, net zoals zoveel anderen, op de rijstvelden in 1 van de provincies gewerkt. Veel meer vertelde  hij niet. Hij vroeg me wel of ik de film "the killing fields" had gezien. Hij had hem pas kunnen zien jaren na dat de film was uitgekomen o.w.v. het communistisch regime. Hij was er wel trots op, zei hij. Zijn vader was voor de rode Khmer gestorven en zijn zus en moeder konden vluchten. Zijn moeder is 94 jaar en woont in Parijs. Zijn kinderen zijn 33 en 31 jaar oud, geboren net na de Khmer Rouge en kunnen volgens hem heel moeilijk begrijpen wat er toen gebeurd is. ""Why did you not protest?" They say", waarop hij begint te lachen.

Ik vermelde reeds dat het Engels van de Cambodianen niet zo verstaanbaar is. In feite spreken de meeste weinig tot geen andere taal dan het Khmer. Alleen de artsen kunnen wat, al even onverstaanbaar, Frans. Op de universiteit wordt alles in het Frans aangeleerd en alle patiëntendossiers worden in het Frans bijgehouden...met spelfouten. Om te kunnen werken als arts in het Calmette ziekenhuis moet je minstens 3 jaar in Frankrijk gewerkt hebben. De jonge artsen/studenten kunnen meestal enkel wat Engels.
De tuk tuk chauffeurs verstaan meestal amper wat we zeggen, zeker als ze ouder zijn, met als gevolg dat ze gewoon knikken om geen klant kwijt te raken, en ons dan volledig verkeerd voeren...
Pol Pot werd door het Vietnamese leger gevangen genomen in 1979, wat het officiële einde was van de genocide van de Khmer Rouge, maar diezelfde Khmer Rouge bleef wel samen met 2 andere communistische partijen aan de macht tot ver in de jaren '90. In die tijd was er zeer weinig communicatie met de buitenwereld en werd er bijgevolg geen Frans of Engels gesproken en mocht men bijvoorbeeld geen films afspelen zoals "the killing fields". Dat verklaart denk ik grotendeels het gebrek aan taalkennis bij de Cambodianen.

Als handelaars zijn de Cambodianen relatief aangename mensen. Ze durven de prijzen wel verdubbelen of verdrievoudigen voor de toeristen, maar zijn meestal zeer redelijk bij het afdingen. Ik heb het persoonlijk moeilijk om af te dingen bij de vrouwen, ze kunnen zo lief zijn dat ik hun goederen niet durf beledigen.

Het krioelt in bepaalde straten van de vrouwen van lichte zede, net zoals in Thailand. Heel vaak omringen ze blanke mannen van middelare leeftijd. We gingen zelf eens binnen in "the bunny bar" om het van dichtbij te zien. Ze lijken meestal relatief gelukkig, maar als ze een praatje slaan en lachen klinken ze heel fake.

Toch zijn het vooral de kinderen die mij het meest zorgen baren. Overal lopen er kinderen op straat tot een gat in de nacht, terwijl ze alle soort waren verkopen. Overdag lopen ze vaak kransen te verkopen op de drukke banen, tussen de auto's en brommers door. De jongsten zijn ongeveer 5-6 jaar. Op hun gezicht is het ongeluk wel vaak te lezen, zeker als iemand voor de zoveelste keer zegt dat ze niets willen kopen. In Sihanoukville zag ik een moeder bij een luide bar om 2u 's nachts uitdagend dansen terwijl haar 2-3 jarige dochter naast haar op een stoel naar haar zat te kijken. In Bangkok hetzelfde verhaal. Diezelfde kinderen kunnen het volgende moment al lachend zitten spelen, maar zo zijn kinderen nu eenmaal. Ik betwijfel dat een kind dat om 5u s' nachts nog rozen verkoopt in de uitgangsbuurt, de volgende dag naar school kan gaan.

Het verkeer
In Phnom Penh worden de wegen gedomineerd door de "motorbikes". De eerste keer dat je over een grote baan moet oversteken (wat de jongens elke dag doen naar Calmette), denk je dat je er nooit levend over gaat geraken. Echter, ik durf wedden dat als je je ogen toe doet en gewoon doorstapt, de kans klein is dat je aangereden zal worden. Niet dat ik me eraan ga wagen... Chauffeurs moeten hier continu zeer alert zijn, er wordt immers zeer weinig rekening gehouden met verkeersregels. Ze zijn er niet om verlegen om op een 4 vaksbaan even volledig tegen de richting te rijden om iets te ontwijken. Niemand rijdt hier heel snel, omdat het omwille van de verkeersdrukte gewoon onmogelijk is. De brede voetpaden, worden meestal volledig ingenomen door geparkeerde wagens, brommers of kraampjes. Wandelen langs de rand van de weg is dus eerder regel dan uitzondering.

Het landschap en de huizen
Buiten Phnom Penh hebben we enkel nog maar Sihanoukville gezien, maar we hebben wel een hele rit van zo'n 3 uur richting Kampot gedaan met onze brommers die we daar huurden. De weg van Sihanoukville naar Phnom Penh werd betaald door de VS en is in zeer goede staat. De meeste wegen die we tot nu gebruikten zijn verhard en in goede staat. Dat is zowat het grootste verschil dat ik merk met Oeganda, want voor de rest zijn de aardewegen net zo rood en de huisjes in de dorpjes, die je om de zoveel tijd tegen komt, ook gemaakt uit golfplaten met reclameborden boven de winkeltjes. De vegetatie rond Sihanoukville is redelijk dor op dit moment. Langs de wegen staan ofwel eens een reeks palmbomen ofwel een reeks "Westerse" bomen (berkachtigen en andere, maar ik heb geen idee welke). Het landschap is over het algemeen zeer vlak, maar we zijn ook al langs wat kleine bergen gereden. Er lag langs de weg een treinspoor in prachtige staat dat blijkbaar niet wordt gebruikt. Nu ligt alles nog droog, maar veel van de huisjes die wat verder van de weg staan, zijn gebouwd op betonnen of houten palen, wat suggereert dat het waterpeil nog serieus kan stijgen. Op het einde van onze rit (ongeveer 2/3 verwijderd van Kampot, waar we nooit geraakt zijn), reden we een straatje in naar een vissersdorp, waar de kinderen ons zeer graag zagen komen :).

Benzine wordt hier in flessen coca cola langs de weg verkocht voor 5000 Riel per liter (1,25 dollar)

Het eten
We hebben al veel "westers" kunnen eten. Ik denk dat ik het eten beter in foto's toon ;). De eerste foto's zijn nog van Thailand. In Cambodia eten ze niet echt vaak curry zoals in Thailand, hier is het nationaal gerecht fish amok: vis in een zalmrozige, korrelige saus (= amok). Nog maar 1 keer gegeten en viel een beetje tegen, maar het kan blijkbaar zeer lekker zijn (staat niet op de foto's).

 In la patat: Belgische frituur in Phnom Penh

Het weer
Warm, maar we hebben nog niet geklaagd. Momenteel is het nog droge warmte, dus we proberen ervan te genieten vooraleer de vochtigheid intreedt. Momenteel sta ik in het kinderziekenhuis op de afdeling infectieziekten en zie ik vaak gevallen van Dengue fever, dat net zoals malaria verspreid wordt door muggen. Malaria is in Phnom Penh niet aanwezig, dus dat zien ze veel minder. Bij aanhoudende koorts zonder duidelijke oorsprong wordt allereerst gedacht aan Dengue fever. Momenteel is het echter nog rustig, de prevalentie zal drastisch toenemen naarmate het weer vochtiger wordt. De laatste week van mijn stage zal ik proberen opnieuw op infectieziekten te staan, om dat een beetje mee te kunnen maken.



Ok, ik kan nog veel meer vertellen, maar ik ga het hierbij laten. Over de stage zal ik nog een aparte update maken.

See you later,

Sarah


Otres beach, Sihanoukville

FOTO'S Bangkok

Rooftopbar

 Uitzicht vanuit mannentoiletten, plassen in het oneindige...

 MBK winkelcentrum Bangkok

Gepimpte tuk tuk

Bootjevaren